Leve dit gedicht van stadsdichter Ingmar Heytze:
Middellange solo voor Jazz-a-palooza
Denkend aan de vrienden die naar Frankrijk reden met twee Spaanse spaanplaatgitaren in de achterbak & onderweg een kroeg betraden waar uitsluitend penoze bleek samen te scholen & na een mislukte poging het etablissement direct weer te verlaten ietwat angstig aan de bar belandden naast de bendeleider, die bij het zien van de gitaren voor de hele tent champagne bestelde & mijn vrienden, die op de vraag wat ze speelden 'jazz' hadden gezegd in de ijdele hoop verder met rust te worden gelaten aangezien ze op goede dagen hooguit vier akkoorden machtig waren, dwong tot een concert waarmee ze de lokale cosa nostra nog juichend op de banken kregen ook, besef ik: jazz is een tolerant geloof.
Elders te zien op internet.
