Ik zit na te denken wat dat dan is. Hij heeft iets magisch. En flink tragisch, natuurlijk (zie de foto hieronder). En echt heerlijk swingende muziek. Hij is een pop-icoon. Dat is toch een andere klasse dan 'pop-legendes' en ' pop-helden'. Inderdaad, net zo'n icoon als Elvis Presley dat was. Ik blijf ernaar kijken.
Prince, om een andere vijftigjarige Amerikaanse artiest te noemen, is meer een pop-held voor mij. Ik moet er niet aan denken om naar een concert van MJ te gaan en heel veel naar een optreden van His Royal Badness.
En toch, en toch, blijf ik nu maar kijken naar de clipjes. Alsof ik ermee terugga naar mijn jeugd. Ik deed Michaels pasjes na. Zijn beat was zo aanstekelijk. Maar misschien was het wel dat ik me daardoor inbeeldde dat ik zelf een popster was. Daar nodigen pop-iconen je toe uit.
Een 'popheld-artiest' heeft een meer persoonlijke betekenis voor mij. Dan gaat het over bewondering en genieten. In de categorie vallen Otis Redding, Joe Jackson, Elvis Costello, en bovenal Prince.
In de categorie ' pop-legende' zitten naar mijn smaak James Brown, David Bowie, Rolling Stones, Madonna, Freddy Mercury enz enz enz. Dierbare neven en nichten.
Terug naar MJ. Ik weet nog niet zo goed wat in mijn ogen zijn beste liedjes zijn. De eerste schifting overleven in ieder geval Black and White, Ben, Billie Jean, Human Nature en Wanna be starting Something.
En tot slot wat humor:
